Weronika postanawia umrzeć...

Umiera się na wiele spo­sobów: z miłości, z tęskno­ty, z roz­paczy, ze zmęcze­nia, z nudów, ze strachu... Umiera się nie dla­tego, by przes­tać żyć, lecz po to, by żyć inaczej. Kiedy świat za­cieśnia się do roz­miaru pułap­ki, śmierć zda­je się być je­dynym ra­tun­kiem, os­tatnią kartą, na którą sta­wia się włas­ne życie. We­roni­ka pos­ta­nawia um­rzeć bez wy­raźne­go po­wodu, bez żalu i bez pa­tosu. Jej życie stało się mdłe, jak pot­ra­wa bez przyp­raw, poz­ba­wione ziar­na sza­leństwa. A gdzie szu­kać sza­leństwa, jeśli nie w do­mu wa­riatów, pośród tych, którzy ob­darze­ni nim zos­ta­li w nad­mia­rze? We­roni­ka uczy się życia na no­wo, poz­na­je siebie samą, zmar­twychwsta­je. We­roni­ka chce żyć inaczej...

Hej!

Jakiś czas temu czytałam tę książkę, lecz... nie udało mi się jej skończyć. Dzisiaj u mnie paskudna, jesienna pogoda więc pomyślałam, że coś obejrzę. Całkiem przypadkiem na you tube znalazłam adaptację filmową tej książki w całości.

Jeśli ktoś czytał książkę P. Coelho to wie kim jest Weronika Deklava.
To 28-letnia kobieta, którą dotychczasowe życie zaczęło "dobijać". Zdawać by się mogło, że niczego jej nie brakuje, ma urodę, dobrze płatną pracę i piękne mieszkanie w Nowym Jorku. Jednak zabrakło jej najważniejszego: sensu życia. Dlatego pewnego wieczora, Weronika postanawia umrzeć. Dwa tygodnie później budzi się w szpitalu ze śpiączki. Okazuje się, że lekarzom udało się ją uratować po próbie samobójczej. Jednak serce Weroniki doznało nieodwracalnego uszczerbku i wkrótce przestanie bić. Mając przed sobą niewiele czasu, Weronika zaczyna patrzeć na świat jak nigdy wcześniej. Zmienia otaczający ją świat oraz siebie.


Muszę się przyznać, że poryczałam się na tym filmie jak małe dziecko. Żaden film nie wzbudził we mnie jeszcze takich emocji.
Dlaczego, my zdrowi ludzie nie doceniamy tego co mamy?! Nie cieszymy się tak wielkim darem jakim jest życie. Czy świadomość śmierci musi pobudzać nas do spełniania swoich marzeń?! Czy pogoń w dzisiejszych czasach za karierą i pieniądzem rzeczywiście jest najważniejsza?!
Tak samo jest z miłością. Czy czekanie całe życie na przysłowiowego księcia z bajki ma sens?! A być może jest obok Was KTOŚ, kto jest godny zainteresowania tylko Wy go nie zauważacie? Może to być nawet kolega z pracy, ze szkoły, sąsiad, KTOŚ z niedalekiego otoczenia..., tylko że my patrzymy przez pryzmat ideału który tak naprawdę nie istnieje, łudzimy się. Może warto byłoby mu dać szansę...?

Is­tnieją w życiu spra­wy, które - bez względu na to z której stro­ny byśmy na nie pat­rzy­li - są zaw­sze tak sa­mo ważne dla wszys­tkich. Miłość jest jedną z nich.   

Co spra­wia, że człowiek zaczy­na niena­widzić sam siebie? Może tchórzos­two. 

Al­bo nieodłączny strach przed po­pełnianiem błędów, przed ro­bieniem nie te­go, cze­go in­ni oczekują.

  Każdy z nas żyje w swoim włas­nym świecie. Ale, gdy po­pat­rzy­my na niebo pełne gwiazd zo­baczy­my, że różne światy tworzą kon­ste­lac­je, sys­te­my słoneczne i galaktyki. 

 Ma­my pra­wo po­pełniać w życiu wiele błędów. 

Oprócz jed­ne­go: te­go, który niszczy nas samych. 

 

Gdy osiągnęła już wszys­tko, cze­go ocze­kiwała od życia, doszła do wnios­ku, że nie ma ono sen­su, bo wszys­tkie dni były ta­kie sa­me. I pos­ta­nowiła umrzeć. 

Dlatego nadajmy swojemu życiu barw, tak by wszystkie dni nie były takie same. 

Celebrujmy każdy dzień. 

Nie dopuszczajmy do umysłu negatywnych myśli.

Świat nam daje naprawdę dużo możliwości, tylko chciejmy je wykorzystać.

Na dziś kończę ze swoimi refleksjami.

Pozdrawiam!

dagna15